Grunty pod fabrykę znajdowały się pomiędzy dzisiejszym pl. Wolności a linią kolejową. Właściciele, rozważając lokalizację fabryki, brali pod uwagę bliskość kolei żelaznej oraz rzeki – taniego środka transportu i surowca do produkcji fajansu.

Budynki fabryczne powstawały w szybkim tempie (wg. niektórych źródeł grunt zakupiono w czerwcu 1873 roku za 1650 rubli srebrem, a budowę zakończono w listopadzie). Właściciele chcieli w ten sposób jak najszybciej rozpocząć produkcję i uzyskać szybki zwrot z inwestycji;

• 1873 – budowa fabryki przez Zygmunta Kuhfelda (główny udziałowiec),Dawida Czamańskiego, Izydora Szrejera i Bernarda Boasa oraz rozpoczęcie produkcji pod nazwą Włocławska Fabryka Fajansu;
• 1874 – Zygmunt Kuhfeld i Ludwik Cohn stają się jedynymi właścicielami fabryki. Zakład zatrudnia 100 pracowników, w tym 25 zagranicznych;
• Do 1880 roku bardzo dynamiczny rozwój fabryki i jej rozbudowa;
• 1880 i 1881 – pożary niszczą znaczną część fabryki;
• 1882 – fabrykę kupują Józef Teichfeld i Ludwik Asterblum, którzy posiadają już dużą fabrykę fajansu w Pruszkowie k. Warszawy. Nowi właściciele przebudowują obiekt, fabryka przyjmuje nazwę Włocławskie Fabryki Fajansu Teichfeld i Asterblum;
• 1889 – właściciele starają się o założenie oświetlenia elektrycznego w fabryce;
• 1913 – fabryka zatrudnia 350 robotników, oprócz fajansu produkuje także elementy dekoracyjne z majoliki;
• 1918 – Teichfeld sprzedaje fabrykę spółce sześciu kupców. Fabryka zmienia nazwę na Włocławskie Zakłady Przemysłowe d. Teichfeld i Asterblum obecnie Mejer Nieszawski i Ska. Przed nowymi właścicielami stanęło zadanie znalezienia nowych rynków zbytu po utracie rynków rosyjskich (w roku 1921 w fabryce pracowało tylko 91 robotników);
• 1939-1945 konfiskata fabryki przez III Rzeszę i połączenie jej z sąsiadującą fabryką Czamańskiego.